যদি কেতিয়াবা তুমি উভতি আহা
মোৰ উশাহবোৰে তোমাৰ লয়ত উথলি উঠিব নে ?

যদি কেতিয়াবা দুবাহুৰ সপোন দিঠক হয়
তুমি এন্ধাৰত খাপ পিতি
এৰি অহা অতীতক লিৰিকি বিদাৰি সজীৱ কৰি তুলিবা নে ?

এয়া মোৰ ভৱিষ্যতক অতীতৰ প্ৰশ্ন ...

যিখন বুকুত শিল বৰষে
বৃষ্টিৰ দুটোপাল তেজে যত চিঞৰি উঠে
সেয়াই নেকি প্ৰনয়ৰ প্ৰতিবাদ ?
এইফালে তাল-ফাল লগাইছে মৰমৰ প্ৰহেলিকাবোৰে
এতিয়া যে জীউ উৰে বতাহৰ আঁৰে আঁৰে ।।

কামিজৰ হাড়ত
শেলুৱৈ গজিছে ,
পুৱতি নিশা ক্ষণ গণিছে
অফুৰন্ত যান্ত্ৰিকতাৰ ।
নিলাজ পখীবোৰে
মোক জোকাইছে
চুই গৈছে এলানি সেন্দুৰীয়া আবেগ ।।

ৰং

আধা লিখা চিঞঁৰবোৰ
চিয়াহীৰ সোঁতত
বিচ্ছিন্ন হৈ পৰে ,

তুমি হয়তো নাজানা
চিয়াহীৰ ৰঙ নীলা নাছিল
আছিল মাথো ৰঙীণ বৈ পৰা এক আদেশ ।।